از آثار تاريخى دوران اسلامى است كه در فاصله 28 كيلومترى جنوب شرقى شهر لامرد و در يك كيلومترى شمال روستاى لاور قرار دارد. اين محوطه در دره تنگ خور، در بخش كوهستانى اين قسمت واقع شده است. آثار اين محوطه را آببندى تشكيل مىدهد كه از دو بخش اصلى و الحاقى تشكيل شده است.اين سازه آببندى است كه از دو بخش تشكيل شده است. اصل سازه آببند با عملكرد كنترل آب و بخش الحاقى سازه آببند با عملكرد تنظيم و توزيع آب. اصل سازه آببند داراى 56 متر درازا، 2 متر پهنا و 80/2 متر ارتفاع است. بخش الحاقى متصل به سازه اصلى نيز از دو قسمت تشكيل شده است.مصالح به كار رفته در ساخت اين سازه را سنگهاى لاشه تشكيل مىدهد كه در بين سنگها، ملاط ساروج به كار رفته است.
سطح اين سازه با ملاط ساروج پوشش يافته كه اين پوشش حداقل در سه مرحله مرمت شده است.اين سازه در جهت شمالى ـ جنوبى در مسير رودخانه ساخته شده است. درازاى آن 56 متر بوده كه امروزه تنها 30 متر از آن در حاشيه شمالى و هفت متر از آن در حاشيه جنوبى دره باقى مانده و 19 متر از بخش مركزى اين آببند از بين رفته است. پهناى اين سازه در بخش مركزى 2 متر و در بخش شمالى، در حاشيه دره يك متر است. ارتفاع اين آببند نيز در بخش جنوبى 20/1 متر، در بخش ميانى 80/2 متر و در بخش شمالى دو متر است.بخش الحاقى اين آببند با عملكرد تنظيم و توزيع آب از دو بخش تشكيل شده است: سازه الحاقى شماره يك و سازه الحاقى شماره دو.سازه الحاقى شماره يك: به صورت ديوارى در جهت شرقى ـ غربى، در مقابل بخش شمالى سازه اصلى آببند و چسبيده به آن قرار دارد. اين قسمت به درازاى 15 متر است و پهناى آن در بخش شرقى 20/1 متر و در قسمت غربى 90 سانتی متر است. ارتفاع آن نيز به همين ترتيب در بخش شرقى آن 20/1 متر و در بخش غربى 80/1 متر است.
سازه الحاقى شماره دو: اين قسمت به صورت ديواری در جهت شمال ـ جنوب كشيده شده است. اين ديوار در بخش جنوبى به بخش ميانى سازه الحاقى شماره يك متصل است و در بخش شمالى به صخره طبيعى كوه ارتباط دارد. اين قسمت به درازاى 19 متر است و پهناى آن در بخش جنوبى 70/1 متر، در بخش ميانى 90 سانتی متر و در بخش شمالى 60 سانتی‌متر است. ارتفاع آن نيز به همين ترتيب در بخش جنوبى 80/1 متر، در بخش ميانى 20/1 متر و در بخش شمالى 90 سانتىمتر است. در حد فاصل بخش شرقى سازه الحاقى شماره يك و سازه الحاقى شماره دو كه در محور شمال به جنوب قرار گرفته، يك مخزن آب در بخش شمال شرقى اين آببند به وجود آمده كه عملكرد بخش الحاقى اين آببند يعنى تنظيم و توزيع آب در همين قسمت انجام شده است. براى انجام اين كار آب از طريق يك كانال به عرض 80 سانتىمتر كه در بخش مركزى ديوار الحاقى شماره يك وجود دارد، به اين قسمت وارد مىشده و سپس از كانال ديگرى به عرض 50 سانتىمتر كه در انتهاى شمالى ديوار الحاقى شماره دو بين سازه و صخره طبيعى كوه وجود دارد، خارج مىشده است. پس از خروج آب از اين قسمت، كانالهاى آبيارى وجود داشته كه آب را به طرف زمينهاى كشاورزى هدايت مىكرده است. اين بنا در تاريخ 10/10/1381 با شماره 6795 در فهرست آثار ملى به ثبت رسيده است.
منابع: اسناد سازمان ميراث فرهنگى استان فارس / تحقيقات ميدانى.
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری
