در زمان حكومت صفويان نيز تعميراتى بر روى بقعه و گنبد اين امامزاده صورت گرفت. در دوره زنديه (1163ـ1209ﻫ..ق) نيز مراد خان و زكى خان زند (م 1193ﻫ..ق) آن را تعمير كردند.در سال 1239ﻫ..ق پس از وقوع زلزله‏اى در شيراز، بقعه مذكور صدماتى ديد و حسينعلى ميرزا فرمانفرما به سال 1239ﻫ..ق عمارت كنونى را بنا كرد.بعد از آن در سال 1274ﻫ..ق طهماسب ميرزا مؤيدالدوله آن را مرمت كرد. در بالاى در ورودى بر روى قطعه سنگى، ماده تاريخ مرمت بقعه نگاشته شده است:

ضلع غربى و در ورودى بقعه به خيابان متصل است و به وسيله هشتى گنبددار متصل به دالانى وارد محوطه وسيع آن مى‏شوند. در ورودى چوبى است و منبت‏كارى شده است و بر فراز آن كتيبه‏اى سنگى به طول 3 متر و عرض 80 سانتى‏متر به خط ثلث وجود دارد كه ابراهيم سلطان فرزند شاهرخ تيمورى آن را نوشته است:«قيل لابراهيم عليه السلام: بما اتخذك اللّه خليلا ـ قال ما تغديت و ما تشبعت الاّمع الضيف ـ كتبه ابراهيم سلطان».

ساختمان بقعه شامل حرم وسيع و آيينه‏كارى شده‏اى در ديوار و سقف است كه تا ارتفاع يك مترى ازاره‏هايى از سنگ مرمر دارد. در ضلع شمالى ساختمان، مرقد على بن حمزه(ع) درون ضريحى از چوب و خاتم و فولاد قرار دارد و بر فراز آن گنبدى فيروزه‏اى رنگ ديده مى‏شود.در طرفين حرم و در قسمت پايين آن يك راهرو و يك اتاق قرار دارد و در بخش بالايى آن دو گوشواره وجود دارد. در دو طرف بقعه نيز دو گلدسته نمايان است.در اطراف بقعه، گورستان وسيعى به نام «جوان آباد» وجود داشته است. در سال 1305 كه كار ساخت و ساز «هنرستان فارس» آغاز شد، قسمت جنوبى آن مسطح شد و قبر رحيم خان زند (م 1191) فرزند كريم‏خان زند همراه با قبر يكى ديگر از فرزندان كريم‏خان كه در سال 1185 فوت كرده بود، جزء يكى از اتاق‏هاى اين مدرسه در آمد و سمت شمالى آن نيز به باغ ملى تبديل شد.در حياط اين امامزاده چند تن از پادشاهان آل بويه نيز دفن شده بودند كه اكنون از قبر آنان اثرى نيست. از ميان آنها مى‏توان به عمادالدوله على (م 338ﻫ..ق) ركن الدوله حسن (م‏366ﻫ..ق) اشاره نمود.حياط اين امامزاده هم اينك پوشيده از قبرهاى جديد و قديمى است كه حوضى كوچك در ميان آن قرار دارد و ديواره‏هاى بيرونى، دارای تزيينات معقلى و معرق است و ديوارهاى داخلى، طاق‌نماست.بقعه امامزاده على بن حمزه(ع) در تاریخ 20/1/1345 با شماره 534 در فهرست آثار ملى ايران به ثبت رسيد.

منابع: آثار عجم، فرصت‏الدوله شيرازى، انتشارات بامداد، آبان ماه 1362، ص 455 / اقليم پارس، سيدمحمدتقى مصطفوى، نشر تابان، تهران، 1364، ص 57 / بزرگان شيراز، رحمت‏اللّه مهراز، انتشارات انجمن آثار ملى، شيراز، 1348، ص 483 / بناهاى تاريخى و آثار هنرى جلگه شيراز، على‏نقى بهروزى، انتشارات اداره كل فرهنگ و هنر استان فارس، 1349، ص 169 / تاريخ بافت قديمى شيراز، كرامت‏اللّه افسر، انتشارات انجمن آثار ملى، تهران، 1353، ص 57 / تذكره دلگشا، حاج على‏اكبر نواب شيرازى، تصحيح و تحشيه منصور رستگار فسايى، انتشارات نويد شيراز، 1371، ص 753 / تذكره هزار مزار، ترجمه شدالازار توسط عيسى بن جنيد شيرازى، تصحيح نورانى وصال، انتشارات كتابخانه احمدى شيراز، 1364، ص 393 / جغرافياى كامل ايران، عبدالرضا فرجى، دبيران گروه‏هاى آموزشى جغرافياى استان‏ها، شركت چاپ و نشر ايران، تهران، 1366، ج 2، ص 857 / دايرة المعارف بناهاى تاريخى ايران در دوره اسلامى، بناهاى آرامگاهى، ويرايش محمدمهدى عقابى، پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامى، 1376، ص 273 / دايرة المعارف تشيع، زير نظر احمد صدر حاج سيدجوادى، كامران فانى، بهاءالدين خرمشاهى، مؤسسه دایرﺓالمعارف تشیع، با همکاری سازمان نشر یادآوران، تهران، 1369ـ1371، ج 2، ص 459، ج 3، ص 361 ـ / شيراز در گذشته و حال، حسن امداد، اتحاديه مطبوعاتى فارس، ص 145 / شيراز، شهر جاويدان، على سامى، انتشارات نويد شيراز، 1363، ص 585 / فارسنامه ناصرى، حاج ميرزا حسن حسينى فسايى، تصحيح و تحشيه منصور رستگار فسايى، اميركبير، تهران، 1367، ص 1189 / مراكز فرهنگى فارس، مركز انفورماتيك و مطالعات توسعه، سازمان برنامه و بودجه استان فارس، 1372، ج 1، ص 133 / معمارى ايران (دوره اسلامى)، به كوشش محمديوسف كيانى، جهاد دانشگاهى، تهران 1366، ج 2، ص 87.

کوروش کمالي سروستاني