از بقاع متبركه شيراز است كه پيش از دوره قاجاريه در نزديك دروازه كازرون احداث شده است. اين بقعه، آرامگاه جعفربنفضلبنجعفربنعلى ابن ابىطالب(ع) ملقب به «تاج الدين» و «غريب» است. هم چنين مقبره محمدبن حسن مثنى ابن حسن بن على بن ابىطالب(ع) نيز در اين مكان قرار گرفته است. درِ اين بقعه كه داراى گنبدى نيلوفرى است، رو به شمال و در كوچهاى منتهى به بازار ميوه فروشها قرار گرفته است. در سر در ورودى نيز كاشى هفت رنگ استفاده شده و بر روى آنها تصاوير گل و بته نقش بسته است. بر روى برخى از آنها نيز آيات قرآنى و احاديث به خط ثلث نگاشته شده است. بر روى برخى ديگر تصاوير وقايع كربلا نقش بسته و در پايان نيز تاريخ 1310ﻫ..ق قيد شده است. بر روى در ورودى كه چوبى است و منبت كارى شده نيز احاديثى به صورت منبت نقش بسته است. بر بالاى در، پنجرههاى مشبك از قطعات چوب و شيشه رنگى وجود دارد. در پشت در، يك هشتى وجود دارد كه كاربندى شده و داراى گنبدى كمخيز است. در اين بقعه، حياطى به شكل مربع وجود دارد كه در وسط آن حوضى سنگى كه حوضى كوچكتر در آن است، قرار دارد. اطراف حياط را نيز درختان اكاليپتوس، بيد و چنار پوشانده است.
رو به روى در، ورودى حرم و حسينيه قرارگرفته است. در جلو حرم، ايوانى بهعرض 4 متر و طول 16 متر قرار دارد كه كف پوش آن سنگ مرمر است و سه جرز آجرى در جلوى آن قرار گرفته است. ازاره جرزها از نوع سنگ گندمك بوده، حجارى شده است. روى بدنه ستونها و طاق ايوان، كاشى يك رنگ مزيّن شده است. در پيشانى ايوان نيز، يك حديث از حضرت محمد(ص)و چهار حديث از حضرت على(ع) بر روى كاشى لاجوردى نگاشته شده است.بر فراز سر در ورودى حرم كه در سمت راست ايوان قرار دارد، به وسيله كاشى يك رنگ، مقرنس كارى شده است و به وسيله كاشى هفت رنگ نيز وقايع كربلا به تصوير كشيده شده است.در وسط حرم، ضريحى قلمكارى شده از جنس نقره به صورت مكعب قرار گرفته كه در آن دو قبر قرار دارد و بر فراز آن گنبد قرار گرفته است. اين ضريح در سال 1358 ساخته شده است. ساقه و تاج گنبد نيز از داخل مزيّن به آيات قرآنى به خط استاد نسابه بر روى كاشى با زمينه آبى مىباشد.ازارههاى حرم تا ارتفاع يك متر و بيست سانتىمتر از سطح زمين، سنگ مرمر است. بالاى ازارهها و سقف آيينهكارى شده است. در ضلع جنوبى حرم، شاه نشين بزرگى قرار دارد كه به صورت طاق و تويزه است و در سمت چپ حرم، حسينيه امامزاده، ساخته شده از آجر و سنگ قرار دارد. اين حسينيه داراى چهار ستون سنگى و ده طاقنماى كوچك است. در شرق حسينيه نيز طاقنما و ايوانهايى قرار دارد كه پيش از اين مدرسه علميه بوده و هم اينك مركز امور فرهنگى است. آخرين تعمير اين حرم در سال 1377 انجام شده است، چنان كه در ضلع شرقى حياط نيز دو اتاق جهت استقرار پاسگاه انتظامى احداث شده است.اين بقعه در تاريخ 13/4/1380 با شماره 4513 در فهرست آثار ملى به ثبت رسيده است.
منابع: آثار عجم، فرصتالدوله شيرازى، انتشارات بامداد، 1362، ص 455 / بناهاى تاريخى و آثار هنرى جلگه شيراز، علىنقى بهروزى، انتشارات اداره كل فرهنگ و هنر استان فارس، 1349، ص 172 / تاريخ بافت قديمى شيراز، كرامتاللّه افسر، انتشارات انجمن آثار ملى، تهران، 1353، ص 208 / جغرافياى كامل ايران، عبدالرضا فرجى، دبيران گروههاى آموزشى جغرافياى استانها، شركت چاپ و نشر ايران، تهران، 1366، ج 2، ص 858 / دايرة المعارف بناهاى تاريخى ايران در دوره اسلامى، بناهاى آرامگاهى، ويرايش محمدمهدى عقابى، پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامى، 1376، ص469 / دايرة المعارف تشيع، زير نظر احمد صدر حاج سيدجوادى، كامران فانى، بهاءالدين خرمشاهى، مؤسسه دایرﺓالمعارف تشیع با همکاری سازمان نشر یادآوران، تهران، 1366، ج 3، ص 346 / شيراز در گذشته و حال، حسن امداد، اتحاديه مطبوعاتى فارس، ص 217 / شيراز و فارس، اداره سير و سياحت و اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامى فارس، شيراز، 1371، ص 13 / فارسنامه ناصرى، حاج ميرزا حسن حسينى فسايى، تصحيح و تحشيه منصور رستگار فسايى، اميركبير، تهران، 1367، ج 2، ص 1203 / معمارى ايران (دوره اسلامى)، به كوشش محمديوسف كيانى، جهاد دانشگاهى، تهران 1366، ج 2، ص 87.
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری