•  صفحه اصلي  •  دانشنامه  •  گالري  •  كتابخانه  •  وبلاگ  •
منو اصلی
home1.gif صفحه اصلی

contents.gif معرفي
· معرفي موسسه
· آشنايي با مدير موسسه
· وبلاگ مدير
user.gif کاربران
· لیست اعضا
· صفحه شخصی
· ارسال پيغام
· ارسال وبلاگ
docs.gif اخبار
· آرشیو اخبار
· موضوعات خبري
Untitled-2.gif كتابخانه
· معرفي كتاب
· دريافت فايل
encyclopedia.gif دانشنامه فارس
· ديباچه
· عناوين
gallery.gif گالري فارس
· عكس
· خوشنويسي
· نقاشي
favoritos.gif سعدي شناسي
· دفتر اول
· دفتر دوم
· دفتر سوم
· دفتر چهارم
· دفتر پنجم
· دفتر ششم
· دفتر هفتم
· دفتر هشتم
· دفتر نهم
· دفتر دهم
· دفتر يازدهم
· دفتر دوازدهم
· دفتر سيزدهم
· دفتر چهاردهم
· دفتر پانزدهم
· دفتر شانزدهم
· دفتر هفدهم
· دفتر هجدهم
· دفتر نوزدهم
· دفتر بیستم
· دفتر بیست و یکم
· دفتر بیست و دوم
info.gif اطلاعات
· جستجو در سایت
· آمار سایت
· نظرسنجی ها
· بهترینهای سایت
· پرسش و پاسخ
· معرفی به دوستان
· تماس با ما
web_links.gif سايت‌هاي مرتبط
· دانشگاه حافظ
· سعدي‌شناسي
· كوروش كمالي
وضعیت کاربران
در حال حاضر 0 مهمان و 0 کاربر در سایت حضور دارند .

خوش آمدید ، لطفا جهت عضویت در سایت فرم مخصوص عضویت را تکمیل نمائید .

ورود مدير
مديريت سايت
خروج مدير
پل


پل، طاق و گذرگاهى براى عبور از رودخانه، درّه، خندق و ساير عوارض عميق طبيعى است. در روزگار پيش از تاريخ به جهت محدود بودن ارتباط و نقل و انتقال‏ها، راه حل‏هاى ساده‏اى از جمله مسافرت در فصل‏هاى خشك سال، استفاده از قايق، شنا كردن، احداث پل‏هاى چوبى و در صورت امكان دور زدن مسير رودخانه‏ها انتخاب مى‏شد، اما با گسترش مبادلات و ارتباطات ساخت پل‏هاى مستحكم و دايمى بر روى رودخانه‏ها و در مسير جاده‏هاى مهم ضرورى گرديد. احتمالاً ساخت قديمى‏ترين و ابتدايى‏ترين شكل پل به زمانى باز مى‏گردد كه انسان توانست با استفاده از تنه درختان و سنگ‏هاى بزرگ، امكان عبور از دره‏ها و مسيل‏ها را فراهم آورد. به همين جهت ساخت پل و استفاده از آن در مناطق كوهستانى و داراى عوارض طبيعى، بيش از نواحى سطحى كويرى معمول بوده است، اما پل‏هاى واقعى از زمانى شكل گرفتند كه تكيه‏گاه و پايه‏هاى پل ابتدا آماده مى‏شد و سپس يك تخته سنگ يا چند تير چوبى را بر روى دو پايه مى‏نهادند و روى آن را تخته‏پوش مى‏كردند. حالت طرهّ‏اى اين پل‏ها كه موجب كم شدن فاصله دهانه مى‏شد، موجب ساخت پل‏هايى ديگر از نوع قوسى يك دهانه و چند دهانه، پل‏هاى قايقى، زورقى، شناور و پل‏هاى معلق گرديد.پل‏هاى قايقى را به راحتى مى‏توانستند بر روى آب‏هاى راكد احداث كنند، اما در صورت جريان آب بايد براى نگاه داشتن پل شناور بر جاى خود، در عرض رودخانه زنجير يا طناب محكمى مى‏كشيدند و دو سر آن را در دو سوى رودخانه به تكيه‏گاهى محكم مى‏بستند.براى ساختن پل‏هاى معلق نيز شش رشته خيزران را در فاصله كوتاهى از يكديگر در دو سوى رودخانه مى‏بستند و بر روى آنها در جهت عرض، تخته‏هاى ضخيم مى‏گذاشتند و در دو سوى پل نيز طناب‏هايى مى‏كشيدند.پل‏هاى طرّه‏اى و تيرى نيز در ابتدا از قرار گرفتن يك يا چند تير چوبى بر روى آبراهه يا درهاى باريك تشكيل مى‏شد، اما براى عبور از رودهاى عريض و ساخت پل‏هاى چوبى، مجبور شدند كه پايه‏هاى آماده آنها را به گونه‏اى بالا بياورند كه فاصله ميان دو جانب رود كمتر شود و بتوانند تيرهاى چوبى را روى آنها قرار دهند.پل‏هاى قوسى به علت مشكلاتى كه پل‏هاى قايقى براى كشتيرانى ايجاد مى‏كردند، جانشين آنها گرديدند.


پل‏هاى قوسى يك دهانه يا چند دهانه ساخته مى‏شوند. براى ساخت پل‏هاى چند دهانه قوسى بايد استحكام و ثبات پايه‏هاى پل در بستر رود كاملا تأمين گردد.به طور كلى در احداث پل‏ها مواردى از قبيل محل مناسب از نظر مسير رودخانه، پهناى مناسب بستر رودخانه، متغير نبودن مسير رودخانه، مناسب بودن شدت جريان رودخانه در محل برپايى پل، جنس زمين، مصالح، نقشه و طرح پايه‏ها، بدنه و محاسبه مقاومت‏ها به هنگام طغيان آب بايد مورد توجه قرار گيرد.مصالح مورد استفاده در ديواره پايه‏هاى پل عمدتاً سنگ‏هاى تراشيده و ملاط ساروج و در بخش داخلى، قلوه سنگ، سنگ‏هاى طبيعى كوهستان و شفته آهك يا ملاط ساروج مى‏باشد. در برخى از پل‏ها نيز قطعات سنگ‏هاى تراشيده پايه‏ها توسط بست‏هاى فلزى به يكديگر و توسط ملاط ساروج از پشت به ساير قسمت‏هاى پل متصل مى‏شود.در سرزمين ايران در طى دوران مختلف پل‏هاى بسيارى احداث گرديده كه برخى از آنان هم‏چنان پابرجاست. بيشترين تعداد پل‏هاى بزرگ در مسير رودهاى خوزستان و منطقه بندرعباس كه مهم‏ترين راه‏هاى كاروان روى ايران در آن مناطق واقع بوده‏اند و آب آنها داراى جريان‏هاى شديد غيرقابل كنترل بوده است، بنا شده‏اند. در كرانه درياى خزر نيز پل‏هاى بزرگى ساخته شده‏اند كه راه‏هاى كاروان روى كناره دشت‏هاى مرتفع فلات مركزى را به راه‏هاى كوهستانى متصل مى‏نمايند. در سرزمين‏هاى مسطح مركزى نيز پل‏هاى زيادى روى رودخانه‏هاى پرآب منطقه ايجاد شده‏اند.پل‏هاى ايجاد شده در شمال غربى تخت‌جمشيد در دوران هخامنشى، پل والرين در شوشتر، پل دختر در شمال غربى انديمشك، پل واقع در جندى‏شاپور مربوط به دوران ساسانى، بند امير واقع در 15 كيلومترى جنوب تخت جمشيد مربوط به دوران آل‏بويه، پل شهرستان در اصفهان مربوط به دوران سلجوقى، پل قافلانكو بر روى رودخانه قزل اوزون مربوط به دوران تيمورى، پل جاجرود مربوط به دوران شاه عباس صفوى، پل اللّه وردى‏خان يا سى و سه پل، پل خواجو، پل خان و پل رود كول مربوط به دوران صفوى از جمله پل‏هاى تاریخی ایران مى‏باشند.


 


منابع: پل‏هاى قديمى ايران، محمد على مخلصى، سازمان ميراث فرهنگى، تهران، 1379 / دانشنامه جهان اسلام، زير نظر غلامعلى حدادعادل، بنياد دايرة المعارف اسلامى، تهران، 1379، ج 5، ص 671 / دايرة المعارف تاريخى ايران در دوره اسلامى، بناهاى عام‏المنفعه، كاظم ملازاده، مريم محمدى، پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامى، 1379، ص 17 / دايرة المعارف تشيع، زير نظر احمد صدر حاج سيدجوادى، كامران فانى، بهاءالدين خرمشاهى، دایرﺓالمعارف تشیع با همکاری سازمان نشر یادآوران، تهران، 1366، ج 3، ص 619 / معمارى ايران (دوره اسلامى)، به كوشش محمديوسف كيانى، جهاد دانشگاهى، تهران 1366، ص 129 / Encyclopedia Iranica. Edited by Ehsan Yarshater. Routledge & kegan Paul. London. Boston and Henley. 1985. Vol. 4. P. 449.


کوروش کمالي سروستاني






[ بازگشت ]

دانشنامه آثار تاريخي

کپی رایت © توسط دانشنامه فارس - (954 مشاهده)

وب سایت دانشنامه فارس
راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد.
طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری