تكيه يا حسينيه جايگاهى است كه در آن مراسم روضهخوانى و عزادارى عاشوراى حسينى، تعزيه خوانى، شبيهخوانى، پردهخوانى و سينهزنى برپا مىگردد. حسينيهها از دوران صفوى در ايران رواج يافتهاند و اغلب برخى از تكيهها را نيز حسينيه مىخوانند.حسينيهها كه به بخشهاى روستايى و شهرى تقسيم مىشوند، فضاهاى وسيعى هستند كه برخى از آنها سرپوشيده بوده، گاهى به عنوان مسجد نيز مورد استفاده قرار میگیرند. اين مكانها معمولاً در مركز محلههاى مختلف شهرها داير مىشوند و معمولاً داراى حياطى وسيع مىباشند كه اطراف آن را حجرههايى در يك يا دو طبقه پوشانده است. برخى نيز داراى ايوانها و منارههايى بلند مىباشند. اغلب حسينيهها داراى تزيينات گچبرى، كاشىكارى، آيينهكارى، منبتكارى و نقاشى هستند.حسينيههاى مناطق روستايى نيز معمولاً سه يا پنج اتاق به نسبت كشيده و در كنار يكديگر مىباشند كه به وسيله ارسىهايى از يكديگر جدا مىشوند. اين حسينيهها داراى سقف سفالى بوده و ديوارهاى آنها با شيشههاى رنگى تزيين شده است.معروفترين حسينيههاى ايران در شهرهايى چون نائين، يزد، تفت، شيراز، كرمانشاه و برخى از نواحى شمالى كشور وجود دارند.
منابع: دايرة المعارف تشيع، زير نظر احمد صدر حاج سيدجوادى، كامران فانى، بهاءالدين خرمشاهى، نشر شهید سعید محبی، تهران، 1367، ج 6، ص 356 / دايرة المعارف فارسى، غلامحسين مصاحب، انتشارات فرانكلين، 1345، ج 1، ص 661 / لغتنامه دهخدا، علىاكبر دهخدا، انتشارات دانشگاه تهران، 1372، ج 6، ص 7970 / معمارى ايران (دوره اسلامى)، به كوشش محمديوسف كيانى، جهاد دانشگاهى، تهران 1366، ص 81.
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری