از بناهاى شهر گراش است كه توسط حاج اسداللّه فرزند دهباشى كربلايى و عليرضا گراشى در سال 1282 ﻫ.ق بنا شده است. وجه تسميه اين حسينيه به سنگ‌آوى، ظرف سنگى بزرگى به شكل U است كه در زير طاقى با تزيينات مقرنس در كنار در ورودى قرار دارد.در سقف طاق براى نگهدارى از ظرف، سوراخى تعبيه شده كه از طريق اين سوراخ، آب باران از پشت بام حسينيه، به داخل ظرف سرازير مىشود. از اين ظرف در مناسبتهاى مذهبى جهت تهيه شربت استفاده مىشده است. بر فراز در ورودى، سنگ نوشتهاى قرار دارد كه ابياتى از اشعار بانى بر روى آن حك شده است.اين بنا شامل يك سالن روضه خوانى، يك ايوان بزرگ و يك حوض قديمى است. هم‌چنين داراى دو بادگير در دو ضلع شرقى و غربى ايوان بوده كه هماينك فقط قسمتهاى هدايت كننده باد به طرف پايين سالم باقى مانده است.سالن روضه خوانى آن داراى نه در به فواصل مساوى است كه هفت در آن رو به حياط و دو در ديگر، يكى در راهرو شرقى و ديگرى در دالان ورودى باز مىشود. بالاى درهايى كه رو به حياط باز مىشوند، پنجرههاى چوبى گره‌كارى شده و در فواصل بين پنجرهها طاق‌نماهايى به اندازه پنجرهها ساخته شده است. در مقابل هر كدام از پنجرهها و طاق‌نماها و در پايين هر طاق‌نما طاقچهاى تعبيه شده است. اين سالن به ارتفاع حدود يك متر از سطح حياط قرار دارد كه پلههايى در جلو در اول، وسط و آخر آن ساخته شده است. سقف آن با تيرهاى چوبى بزرگ و كوچك پوشانده شده است. ورود بهايوان اين حسينيه كه به ارتفاع تقريبى يك متر از سطح حياط واقع شده، از طريق پلههايى كه در راهرو شرقى قرار دارد، امكانپذير است.
منابع: اسناد سازمان میراث فرهنگی استان فارس / تحقيقات ميدانى.
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری
