کمالی‌سروستانی اشاره‌ای به روایت‌های متفاوت شاعران از بهار داشت و گفت: فردوسی، ناصرخسرو و خیام هر یک به روایت خود بهار را وصف کرده‌اند. نظامی در عاشقانه‌هایش و سنایی و عطار در عارفانه‌هایشان بهار را با عشق و عرفان پیوند زده‌اند.

وی توضیح داد: در قرن هفتم مولوی رستاخیز طبیعت را نشانه‌ای از تصرف خداوندگار در کائنات می‌خواند و پرشور و پرگداز از وصف بهار و عشق و وصال می‌گوید. سعدی چنان به وصف بهار می‌نشیند که نوزایی و طرب‌انگیزی گل و گیاه و باغ و صحرا  در جان انسان شور می‌انگیزد؛ مانند این بیت «درخت، غنچه برآورد و بلبلان مستند/ جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند» یا در قصاید خود می‌سراید «بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار/ خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار».

کمالی‌سروستانی در ادامه به ابیات دیگری از سعدی مانند «باد بوی سمن آورد و گل و نرگس و بید/ در دکان به چه رونق بگشاید عطار» اشاره کرد.

وی همچنین از حافظ یاد کرد و توضیح داد: پس از سعدی در شیراز، حافظ با آمیزه‌ای از نگاه عاشقانه و عارفانه به بهار می‌پردازد. برای حافظ نیز طبیعت و انسان هر دو بهاری می‌شوند و نشاط بهاری را بهانه توبه‌شکنی می‌شناسد و می‌سراید «به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم/ بهار توبه‌شکن می‌رسد چه چاره کنم»

مدیر مرکز سعدی‌شناسی اظهار کرد: بهار شعر فارسی در سبک هندی و بازگشت ادبی و نیز شاعران دوران مشروطه و شاعران معاصری چون ملک‌الشعرا بهار، هوشنگ ابتهاج، فریدون مشیری، احمد شاملو، قیصر امین‌پور، منصور اوجی و بسیاری دیگر دیده می‌شود.

کمالی‌سروستانی در پایان تاکید کرد: بی‌شک یکی از زیباترین توصیف‌های بهاری در دیباچه گلستان سعدی آمده است که می‌گوید: «فراش باد صبا را گفته تا فرش زمردی بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد. درختان را به خلعت نوروزی قبای سبز ورق دربرگرفته و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع، کلاه شکوفه بر سر نهاده».